දැන් මේ රටේ ‘තරු’ බවට පත්ව ඇත්තේ දේශපාලනඥයන්ය. බොහෝ කලකට පෙර ඒ තැන හිමි කරගෙන සිටියේ රංගන ශිල්පීන්” කී‍්‍රඩකයන් වැනි ක්‍ෂේත‍්‍රයන්හි කටයුතු කළ පුද්ගලයන්ය. දැන් සිදුව තිබෙන්නේ විවිධ ක්‍ෂේත‍්‍රවල නම රැඳවූ බොහෝ දෙනා දේශපාලනයට පිවිස තම ‘කීර්ති නාමය. නැති කර ගැනීමය. දේශපාලනඥයෝ දේශපාලනය කිරීම පසෙක තබා කවි ගී කියති. රංගනයේ යෙදෙති. අවසානයේ සියල්ල ‘කොචොක්. එකක් බවට පත් කරති. එහෙත් ජනතාවට තරු පෙන්වන තරු ද ඔවුහුම වෙති. කලෙක ලොව පතල කී‍්‍රඩා තරුවක වූ මුත්තයියා මුරලිදරන් පසුගිය දිනෙක බී. බී. සී. – සිංහල සේවය සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවකට සහභාගි වෙමින් තරු දේශපාලනයේ මජර කි‍්‍රයා පිළිවෙත ගැන අදහස් දැක්විය. තරුපහේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ගැන කතා කරන බොහෝ දේශපාලනඥයින් අහිංසක ජනතාව භාවිත කරමින් කරන සෙල්ලම ගැන මෑත කාලයේ කළ හොඳම විග‍්‍රහය කර ඇත්තේ මුරලිදරන් බවය. මතු දැක්වෙන්නේ බී. බී. සී. – සිංහල සේවයේ මෙරට මාධ්‍යවේදී අසාම් අමීන් සමඟ මුත්තයියා මුරලිදරන් කළ විශේෂ සාකච්ඡාවේ පෙළගැස්මකි.

මේක සිංහල බෞද්ධ රට. මම දෙමළ. ඔයා මුස්ලිම්නේ. හැම ජාතියකම මිනිස්සු ඉන්නවා..අපි ඔක්කොම මිනිස්සු. ළමයා බඩගින්නේ අඬද්දීදී කන්න දෙන්න බැරි නම් ඔයාට කොච්චර රිදෙනවද? මට මේ රටේ මිනිස්සු උදව් කරලා තියෙනවා. මාව ගොඩ දාලා තියෙනවා. අපිත් පුළුවන් විදියට ඒක කරන්න ඕන. අර්බුද නැති රටක් නෑ. අපි හිතනවා අපේ රට තමයි අර්බුද කියලා. දැන් තියෙන අර්බුදය ගැන ගත්තොත් මොනව හරි ප‍්‍රශ්නයක් නම් ඕක නීතියෙන් බේරගන්න. මේකට අහිංසක මිනිස්සුන්ව ගාවගන්න එපා. මේ රටේ 60%ක් විතර ඉන්නේ දවසේ පඩියට වැඩ කරන අය.. මොනව හරි උන ගමන් එයාලට කන්න නෑ. මේ ලංකාවේ 70%ක් විතර ඉන්නේ දුප්පත් මිනිස්සු. ඒගොල්ලන්ගෙ පඩිය ගත්තොත් රුපියල් 25000ක් විතර. ඉතින් ඒ ගම්වල ඉන්න මිනිස්සු බොහොම අමාරුවෙන් තුන් වේලක් කාලා ළමයින්ව ඉස්කෝලේ යවන්නේ.

මං ඕකට කතාවක් කියන්නම්. ඔය දෙමළ ඇමැතිවරු කතා කරනවා අයිතිය” වෙච්ච දේවල් ගැන” ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ගැන. මං ඔය දේශපාලනය වැඩිය දන්නේ නෑ. ඇත්තටම කිළිනොච්චියේ වෙච්ච දෙයක් මේක සති දෙකකට කලින්. අවුරුදු 9 ක කෙල්ලෙක් සියදිවි නසාගත්තා. හේතුව මොකද දන්නවද? නිළ ඇඳුම් ප‍්‍රශ්නේ. ඒ පවුලේ ළමයි 3 දෙනෙක් ඉන්නවා. එක්කෙනෙක්ට 12යි. අනිත් එක්කෙනාට 7යි. අනිත් කෙනාට 9යි. තාත්තගේ දවසේ පඩිය දෙසීයයි. අම්මා තමයි ළමයි බලාගන්නේ. බොහොම අමාරුවෙන් එක වේලක් කන්නේ. ඉස්කෝලෙට යවනවා තුන් දෙනාවම. ඒ ඇඳුම් සවුත්තු වෙලා හරි මොකක් හරි වෙලා දෙතුන් පාරක් ටීචර් කිව්වා අලූත් එකක් ගන්න. දැන් කූපන් එකක්නේ දෙන්නේ. අරගෙන මහගන්න ඕන. ඉතින් ඕක ගත්තට පස්සෙ මහගන්න රුපියල් 200ක් 250ක් යනවලූ. ඒ සල්ලි නෑ. බැලූවා බැලූවා අන්තිමට මේ ළමයා සියදිවි නසාගත්තා. ඒක බලන්න එක්කෙනෙක්වත් එක ඇමැතියෙක්වත් නෑ. කවුරුත් දන්නෙත් නෑ. අපේ තියෙනවා දුප්පත් මිනිස්සුන්ට උදවු කරන්න පදනමක්. එයාලට මේක ආරංචි වුණා. මේක දුන්නට කියනවා නෙමේ මං 25000ක් දුන්නා. අනිත් ළමයි දෙන්න වෙනුවෙන් හැම මාසෙම රුපියල් 10000 ගානේ දෙනවා. අඩුම ගානේ මේ වගේ තව එක දෙයක් වත් සිද්ධ නොවෙන්න. එක මන්ත‍්‍රී කෙනෙක් නෑ. එක ඇමැතියෙක් නෑ. ඒ අම්මා අඬනවා.

අපි මෙහෙම හිතමුකෝ. ඔයාට ළමයි දෙන්නෙක් ඉන්නවා. ඔයාගේ ප‍්‍රධානම දේ මොකක්ද ඒ ළමයින්ට තුන් වේලක් කන්න දෙන්න. ඊළඟට ඉගැන්වීම. ඒ දෙකනේ ප‍්‍රධාන. ඇඳුමක් ගන්න හෝ තව දේවල් ගන්න හෝ ඒවා ඊළඟට. මේ රටේ ගොඩක් මිනිස්සු ජීවත් වෙන්නේ හරි අමාරුවෙන්. පරිප්පුවලින් රුපියල් 5ක් පෙට‍්‍රල්වලින් 10ක් ගියාට කොළඹ ඉන්න ලක්ෂයකට වඩා පඩි ගන්න සමහර මිනිස්සුන්ට මේ වෙනස තේරෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා මේ රටේ ඉස්සෙල්ලම බලන්න ඕන ඕක. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නීතිය වගේ දේවල් දෙවනුවයි. මේ රටේ මිනිස්සු මට බනී. නීතිය” ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය මිනිස්සු තම තමන්ට ඕන විදියට හරෝගන්නවා. ඔයා වරදක් කළත් ඒක නිවැරදි කරන්න දක්‍ෂ ලෝයර්ස්ලා ඉන්නවා. සල්ලි තියෙනවා නම් ඕන දෙයක් කරගන්න පුළුවන් මේ රටේ.

මාධ්‍යවේදියා – ඒ කියන්නේ මුරලි කියන්නේ ඒවට මූලිකත්වය දෙන්නේ නැතුව මිනිස්සුන්ගේ දෛනික ප‍්‍රශ්න විසඳන්න ඕන කියලා මූලිකවම?

ඉතිං ඒකටනේ පාර්ලිමේන්තුවට නියෝජිතයන්ව යවන්නේ මිනිස්සු ඒ පළාත්වල ඉඳන්..

මාධ්‍යවේදියා – ගොඩක් වෙලාවට උතුරේ දේශපාලකයන්ගෙන් ඇහුවොත් කියන්නේ උතුරට දේශපාලන විසඳුමක් ඕනි… ( ප‍්‍රශ්නය අහලා ඉවර වෙන්න කලින්ම මුරලි උත්තර දෙයි )

මං අහන්නේ ඔයාගෙන්… මොනවද උතුරට කියලා දේශපාලන විසඳුමක් ඔයාට දෙන්න පුළුවන් කියලා කියන්න බලන්න… මම කියන්නම්… මම දෙමළි.. හරිදි.. ඔයා මුස්ලිම්නේ… හැම ජාතියකම මිනිස්සු ඉන්නවා.. අපි ඔක්කොම මිනිස්සු… මගෙන් කෑල්ලක් කැපුවත් ලේ යන්නේ ඔයාලගෙන් කෑල්ලක් කැපුවත් ලේ යන්නේ… මේවා මේ ඉතිහාසයේ ඉඳන් මිනිස්සු හදාගත්තු දේවල්. 1977 දී අපේ ගෙවල් ඔක්කොම පිච්චුවා. අපේ තාත්තගේ තාම තියෙනවා කඩුවෙන් ගහලා මැහුම් 18ක් දාපු එක. බොහොම අමාරුවෙන් තමයි බේරුණේ. ඒත් අපේ තාත්තා රට දාලා ගියේ නෑ. නෑදෑයෝ ඔක්කොම ගියා රට දාලා. ඔක්කොම ඉන්දියාවේ ඉන්නේ. ඒත් අපි ගියෙ නෑ. 1983 අපිට මොනවත් වුණේ නෑ. අපි විස්වාස කරනවා අපි මේ රටේ පුරවැසියෝ. ඇත්ත අපේ සීයලා ආවේ ඉන්දියාවෙන්. ඒ වුණාට අපි දැන් ලංකාවේ පුරවැසියෝ.

ජාතීන් වශයෙන් ගත්තොත් වැරදි දේවල් වුණා දෙපැත්තෙන්ම. මං කියන්නේ නෑ සිංහල මිනිස්සු වැරදී කියලා ඔක්කොම. 5% ක් හිටියා දේශපාලන ගේම්වලදී අයුතු ප‍්‍රයෝජන අරන් තමයි මේවා කළේ. මුළු රටම විනාශ වුණා. ඒ වගේමයි ප‍්‍රභාකරන්. එයා පටන් ගත්තා දෙමළ මිනිස්සු වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න. මුල් කාලේ කළා. ඒත් ඊට පස්සේ එයත් පටන් ගත්තා මිනී මරන්න. දෙපැත්තෙම මිනිස්සු මැරුණා. දැන් මේ යුද්ධයක් ඉවර කරලා තියෙන්නේ. ඉතින් 2009න් පස්සේ එයාලා ඉල්ලනවා නම් අපේ ප‍්‍රජා අයිතිය නෑ” අරක නෑ” මේක නෑ කියලා ඒක අසාධාරණයි. අපිත් සාධාරණ වෙන්න එපැයි. 80ක්% විතර ඉන්නේ සිංහල බෞද්ධයෝ. ඒගොල්ලන්ට අයිතියි මේ රට. කොච්චර නෑ කිවුවත්. ආගම්වලින් බැලූවොත් අපි සුළු ජාතිකයෝ.

මං ඉස්කෝලේ ගියා. දක්ෂතාවය තිබුණ නිසා මං ආවා. මගේ දක්ෂතාවලදී සිංහල දෙමළ මුස්ලිම් බර්ගර් කියලා බලලද මට සපෝට් කළේ. ඒක තමයි වෙන්න ඕන. බොරුවට මේ මෙයාලා ඇවිල්ලා අපි පෙනී සිටිනවා කිවුවට දේශපාලකයෝ සාමාන්‍ය මිනිහා ගැන බලලා නෑ. මම නම් කියන්නේ නෑ මේ රටේ හිටපු ජනාධිපතිවරු දෙන්නෙක් විතරයි දුප්පත් මිනිහා ගැන බැලූවේ.

ඔයාලම හිතාගන්න කවුද කියලා. නැත්තම් කියයි මම එයාලට දේශපාලනිකව සපෝට් කියලා.. මම කාටවත් සපෝට් නෑ මම සපෝට් කරන්නේ දුප්පතාට උදව් කරලා එයලව ගොඩගන්න අයට විතරයි. මට පක්ෂයක් නෑ. දුප්පතාට උදව් කරන්නේ කවුද මම එයාලට සපෝට්.

මට මේ රටේ මිනිස්සු උදවු කරලා තියෙනවා. මාව ගොඩ දාලා තියෙනවා.. අපිත් පුළුවන් විදියට ඒක කරන්න ඕන. ඒකයි මං පදනමක් හැදුවේ. දැන් අවුරුදු 18ක් වෙනවා. මං මේක හැදුවේ 2000 දී. මායි රණසිංහයි හදලා දැන් දිස්ත‍්‍රික්ක 12 ක තියෙනවා. අපේ වියදම මිලියන 200ක්. මගේ සල්ලිත් දානවා පිටරටින් ගේනවා. මොනවා හරි කරනවා. අපිට මිලියන 200ක් එකතු කරලා මිනිස්සුන්ට උදව් කරන්න පුළුවන් නම් අපි පාර්ලිමේන්තුවට යවන අයට බැරි ඇයි? ඒගොල්ලන්ට කියන්න බෑ අපි මේ ණය ගත්තු නිසා කියලා. තාත්තා කෙනෙක් ගෙදරක් පාලනේ කරන්නේ කොහොමද? බලන්න කොහොමද කරන්නේ කියලා. ණය අරන් හරි කරනවා. ණය ගෙවන විදියක් බලනවා. වැඩිපුර වැඩ කරනවා. පාර්ලිමේන්තුවට මිනිස්සු යවන්නේ රට පාලනය කරලා මිනිස්සුන්ට යහපතක් කරන්නනේ. ඉතිං බඩු මිල වැඩි වෙද්දී අරක නිසා බෑ මේක නිසා බෑ කියලා කියන්න බෑ. මොකද දුන්නේ වැඩක් කරන්න. ඒක බෑ කියනවා නම් දාලා යන්න ඕන. නිදහසට කරුණු කියන්න බෑ. මට බෝල් කරන්න බැරි නම් මට නිදහසට කරුණු 25000ක් විතර කියන්න පුළුවන් මේක වුණා මට මේක නිසා ඒක බෑ ඒක නිසා මේක බැරි වුණා කියලා. නටන්න බැරි මිනිහට පොළව ඇදයි වගේ කතාවක් ඒක.

අපි අමාරු කාලෙක ජීවත් වුණේ. 1977 – 1983” සහ ජේවීපී ප‍්‍රශ්න කාලේ බයෙන් ජීවත් වුණේ. මේ ගේ හැදුවේ 1997දී. මම ක‍්‍රිකට් ප‍්‍රැක්ටිස් ගියේ අතුරු පාරවල්වලින්. බයයි පාර්ලිමේන්තු පාරෙන් යන්න කොයි වෙලේ බෝම්බයක් දායිද අපිත් අහුවෙයිද කියලා. එහෙමයි ජීවත් වුණේ දෙමළ වෙලත්. දැන් යුද්දේ ඉවර වුණාට පස්සේ නිදහසේ යන්න පුළුවන්. ඒකනේ නිදහස. ඒ නිදහස හැමතැනම තියෙනවනේ. අද යාපනේ යන්න පුළුවන්නේ. මම යුද්ධ කාලෙත් යාපනේ ගියා. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයත් එක්ක වැඩ කරද්දී ජපානෙන් දීපු ආහාර බෙදලා දෙන්න ගිහින් තමිල් චෙල්වම්වත් හම්බ වෙලා තියෙනවා. දැන් ඕවා මුකුත් නෑනේ. දැන් දුප්පත් මිනිහා ගැන බලන්න පුළුවන්නේ.

මාධ්‍යවේදියා – තාම යුද්දෙන් අතුරුදහන් වෙච්ච අයගේ මව්පියෝ හොයනවා එයාලව… මේ ප‍්‍රශ්නවලට විසඳුමක් දෙන්න ඕන නේද මුරලි…

මට කියන්න කොහොමද විසඳුමක් දෙන්නේ. කියන්න විසඳුම කොහෙන්ද ගන්න පුළුවන්. හිතමු ෂෙල් එකක් ගහනවා ආමි එකෙන්. මැරෙනවා. කියන්න පුළුවන්ද මෙයාව තමයි මැරුවේ කියලා. එල්ටීටීඊ එකෙන් ගහනවා බෝම්බ දානවා. පැහැරගෙන ගියා කියනවා. උත්තර නෑ. යුද්ධයක් කියන්නේ ඕක. උත්තරයක් හොයන්න බැරි දේවල් ගැන කතා කරලා වැඩක් නෑ. අතීතය ගිහින් ඉවරයි. එහෙම වෙලා තියෙනවා නම් ඒ පවුල්වලට ජීවන උපක‍්‍රමයක් හදලා දීලා වන්දියක් දීලා ඒවා කරන්න ඕන. එයාලට විතරක් නෙමේ ආමි එකේ අයටත්. යාපනේ විතරක් නෙමේ මෙහේ බෝම්බවලින් මැරිච්ච මිනිස්සු කොච්චර ඉන්නවද? දෙනව නම් ඒගොල්ලන්ටත් වන්දි ගෙවන්න. කරනව නම් හැමෝටම සමානව කරන්න. දැන් තියෙන ලොකුම ප‍්‍රශ්නේ තමයි මේ රටේ ආර්ථිකේ හදලා දුගී දුප්පත් මිනිහව උඩට ගන්න එක. එකිනෙකාට එක එක මත තියෙනවා. මේක අනුගමනය කරන්න කියලා මං කියන්නේ නෑ. මේක මගේ මතය විතරයි.

ඉස්සෙල්ලම බලන්න ඕන දුප්පත්කම නැතිකරන්න. ළමයෙක්ට බඩගින්නේ ඉන්නැතුව තුන් වේලක් දෙන්න ඕන. පාර්ලිමේන්තුවට යවන මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ යුතුකමක් ඒක.

මාධ්‍යවේදියා – ගොඩක් අය කියනවා හොඳ අයව දේශපාලනේට තෝරගන්න ඕන කියලා…

කොහොමද හොඳ අයව තෝරාගන්නේ? සමහර වෙලාවට කියන ඒවා බොරු වෙන්නත් පුළුවන්නේ. අරයා කොමිස් ගැහුවා” මෙයා මෙහෙම කළා කියලා. ඒවා ඔප්පු කරන්න ඕන. කවුරු වුණත් කොයි පක්ෂේ වුණත් කවුරු හරි චෝදනාවක් කරනවා නම් නීතිය ඉස්සරහා ඔප්පු කරන්න. දැන් ඔය තරඟ පාවාදීම් ගැන කතා කරනවනේ. ඕවා ඔප්පු කරන්න ඕන. ඒක ඒගොල්ලන්ට කරන අපරාධයක්. ඒ මිනිහට පාරේ බැහැලා යන්න බෑ. සනත් ජයසූරිය ලෝක පූජිත ක‍්‍රීඩකයෙක්. මාත් එක්ක ක‍්‍රිකට් ගහන්නේ පොඩි කාලේ ඉඳන්. මගේ යාලූවා නිසා කියනවා නෙමේ. චෝදනා ඔප්පු කරනකම් එයා වරදකාරයෙක් නෙමේ. ඒත් පාරේ බැහැලා යන්න බැරි තැනට මිනිස්සු කතා කියනවා. දේශපාලකයන්ටත් සමහරුන්ට ඔහොමයි. බොරු කියල හරි මිනිහව සවුත්තු කරනවා. මම කියන්නේ ඕවා ඔක්කොම පැත්තකට දාන්න.

සාමාන්‍යයෙන් මිනිහෙක් වුණාම ජීවත් වෙන්න ක‍්‍රමයක්නේ ඕන. ඔයා තාත්තා කෙනෙක්. ළමයි ඉන්නවා. ළමයා බඩගින්නේ අඬද්දීදී කන්න දෙන්න බැරි නම් ඔයාට කොච්චර රිදෙනවද? අපිට සල්ලි තියෙනවා මේවා නිසා. ඒත් දුප්පත් මනුස්සයට? මම කියන්නේ දේශපාලකයෝ ඒ තත්ත්වේ බලන්න. ඉස්සෙල්ලම ඒක නිවන්න. අධ්‍යාපනය දෙවනුව. සෞඛ්‍යය තුන්වෙනුව. අනෙක්වා ඊට පස්සේ. තාත්තා කෙනෙක් පවුල බලාගන්නවා වගේ මේ රටේ ඔක්කොම ළමයි කියලා හිතලා දේශපාලකයා වැඩ කරන්න ඕන. බැරි නම් දාලා යන්න ඕන. මං ක‍්‍රිකට් බෝඞ් එකට කිවුවෙත් ඕක. කරන්න බැරි නම් දාල යන්න තව කෙනෙක්ට කරන්න අවස්ථාව දෙන්න.

මං ඔයාට කියන්නද කතාවක්. මාව ආසියා කුසලාන 2010 දී හොඳට බෝල් කර කර ඉද්දිත් මාව ඩ්‍රොප් කළා වෙන කාරණාවක් කියලා. හැබැයි ආයේ මාව මැච් එකට ගැස්සුවා. ඒකෙන් පස්සේ තමයි මං විශ‍්‍රාම යන්න තීරණය කළේ. මාව විශ්වාස නැතිනම් වෙන මං වෙනුවට කෙනෙක් ඉන්නවා නම් මං ඉඳලා වැඩක් නෑ. ඒ වගේ දීලා යන්න ඕන. මිනිස්සු මට බනී. ඔයා හිතනවද ඔය රැස්වීම්වලට මිනිස්සු එන්නේ මං දන්න විදියට එක්කෝ කන්න දීලා බස් එකෙන් ගෙනල්ලා බස්සන මිනිස්සු තමයි වැඩිපුර ඉන්නේ. ඒක ඉතින් එයාලගේ අයිතිය. එදා වේල හොයාගන්න මිනිස්සු කොළඹට ඇවිල්ලා කෑ ගගහා ඉදීද? මං දන්නේ නෑ මිනිස්සු පිළිගනීද කියලා.

සටහන – නිපුණ කෞශ්‍යාල්